Mała Ojczyzna

***

Opatrzność Boża stawiała na drodze Agnieszki różne, pomocne i życzliwe osoby. I tak choćby Eugeniusz. Jakże dużo pomógł Agnieszce. Pozałatwiał rozmaite formalności z zapisaniem na studia w Warszawie, uzyskaniem miejsca w bursie akademickiej. Pomógł stawiać pierwsze kroki w stołecznym mieście. A w czasie studiów? Spotkała Marylę Buchacz, zdolną i zawsze solidną blondynkę. Pomagały sobie w przygotowaniu do kolokwiów i egzaminów przez cały okres studiów I-go stopnia. (Studia magisterskie II-go stopnia dotyczyły już różnych tematów i odbywały się w innym okresie i innych okolicznościach.) Była jeszcze Krystyna Adamowicz, poznana na obozie akademickim w Mikołajkach. Promienna Krysia, wnosząca uśmiech i miłą atmosferę przy każdym spotkaniu. Przyjaźnie te w większości przetrwały dziesiątki lat. Wszystkie - to dary Nieba. W to Agnieszka wierzyła z niezłomną wdzięcznością. I cieszyła się.

Mimo wielu różnorakich braków, także braku pełnej suwerenności Kraju, cieszyła się. Cieszyła ze swobody władania polskim językiem, polskimi szkołami, urzędami, prasą polską, książkami... Toteż w czasie słynnych rekolekcji akademickich, chyba w 1951 roku, prowadzonych przez wspaniałego Prymasa Polski, księdza kardynała Stefana Wyszyńskiego - i nie tylko wtedy - zawsze śpiewała: Ojczyznę, Wolność pobłogosław Panie.

Agnieszka cieszyła się Warszawą, dźwigającą się z ruin. Idąc pewnego razu, z grupą studentów przez miasto, mówiła:

Kiedyś, było to jesienią 1949 roku, spacerując po pięknym ogrodzie Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie i rozglądając się wokoło, westchnęła:

Wspomnienie wsi rodzinnej i lat dziecinnych wracało bowiem często. Jej obraz zachowywany pieczołowicie w sercu Agnieszki, dawał ukojenie w trudach, był źródłem siły. Za Białym Lasem tęskniła nieustannie. Każdy urlop, przerwę semestralną czy inny wolny czas starała się tam spędzać. Powroty do ziemi miłej to radość i nieokreślone ciepło.

Agnieszka serdecznie wspominała wyjazd z Warszawy do domu po pierwszym roku studiów. Cisza ciepłego, letniego wieczoru sennym poszumem śpiewała wieczorne piosenki, nikła w barwnych kwiatach uczelnianego ogrodu. Niewidzialnymi dłońmi siała po znoju całego roku błogosławione ukojenie. Za nią i przed nią snuły się cienie. Szare... tęskne... zadumane... Zwiastunki zbliżającej się nocy. Niedostrzegalnie spływały gdzieś z podniebnych szlaków, pochłaniały jasność ginącego dnia.

- Raz - dwa. - Raz - dwa. Raz - dwa.

Miarowy, monotonny jednostajnością stuk pędzącego pociągu do snu kołysał, niósł w przepastną głębię nocy, w bezkresną dal porywał. Z każdą sekundą, minutą, godziną przestrzeń pożerał. Za oknem po ciemnym, dalekim niebie błądził księżyc, dumny w swoich wędrówkach stalową szatą i władzą wspaniałego króla nocy. Od czasu do czasu zaglądał ukradkiem do wnętrza przedziału, blado oświetlał na chwilę twarze podróżnych i... znikał znowu. Zmęczenie ogarniało Agnieszkę coraz bardziej, sen kleił powieki. W zapadającej dali wspomnień melodia piosenki Marzenia się wloką jak mary zatrzepotała o ciszę skrzydłami... I wlokły się marzenia. Wlokły jak echo minionych lat. Coraz silniej brały we władanie zmęczone myśli. Po kilku, zdawało się niekończących, zbyt wolno mijających godzinach ciemne niebo z wolna szarzeć zaczęło i pierwszy świt poranku witał nowy dzień. A niedługo potem pociąg z syczącym łoskotem wjechał na peron stacji w Toruniu. Jeszcze tylko godzinę czekania i po kolejnej - stacja w Wałdowie. Znowu krótkie, ostre szarpnięcie lokomotywy.

- Raz, drugi, trzeci. Stanął.

Agnieszka spojrzała na łany dźwigającego się ze snu zboża, na szeroki cud natury. I w tejże samej chwili okrzyk zachwytu powstrzymała na ustach. Jakby z nieznanych głębin ziemi, daleko nad skrajem pola... uroczyście, powoli wstawało wspaniałe, różano - złote słońce! Rannymi pocałunkami drgających promieni miłośnie witało pagórki, lasy, pola. Przeglądało się zwycięsko w szumiących wodach swawolnego strumienia, na kroplach rosy złocistych kłosów zawisało... Trawy dalekie ze snu budziło, łakomie spijając z nich rosę, dzień nowy zwiastowało. A przedtem, jakieś pięć minut przedtem, Agnieszka z okien pociągu ujrzała tonący w błękitno-szarej, porannej mgle i przedzierających się przez nią nieśmiało promieniach słońca, wśród zieleni bogatych drzew, - najmilszy kościół na wzgórzu. U jego stóp, we wczesnym zbudzeniu z nocnej drzemki - parów znany. Uroczy sarnowski zakątek świata. Nagle z cmentarnej alei brzóz wyłoniła się i zarysowała wyraźnie sylwetka ramion pięknego Krzyża. Serce zabiło żywiej. W porannej modlitwie pokłoniła się głowa... A już niedługo Biały Las. Skręciła z bocznej ścieżki na szerszą drogę. Trzy wierzby samotne przyjaźnie wskazały drogę. I wówczas... w potokach życiodajnego słońca ujrzała dom. Jasny, biały dom. Rodzinny. I wieś miłą.

- Boże - pomyślała - Jakże prosta, niepozorna, skryta daleko na Pomorzu, cicha a jakże piękna, całym sercem ukochana wieś rodzinna. Polska wieś.

Od pól jakby echem odpowiedzi powiało ciepło. Głębokie, przytulne.

- Ziemio moja. Pełna bolesnych przeżyć, pełna ciernistych dni, znaczona krwią nieletnich. I nie tylko ich. A jednocześnie dająca siłę i światło wiary. I, mimo wszystko, radość życia. Kochana zawsze.

Przez chwilę oczy Agnieszki zalśniły łzami wzruszenia. Zaraz jednak zaśmiała się szczerze, długo, z całego serca. W oddali zobaczyła spieszącego na jej powitanie ojca. Przyśpieszyła kroku.

Kościół w Sarnowie od strony parowu, wg miniatury Cz. Olearskiej

Powtórzyła słowa pisane kilka lat temu, na tych samych łąkach, które teraz przemierzała, by za chwilę odpocząć w gościnnych progach rodzinnego domu. A wieczorem?